Skip to main content

La cuffietta: facezia contadina lomellina

mondine 1Anche nelle facezie contadine lomelline, come in altri racconti popolari italiani, disturbare il sonno dei morti può portare a spiacevoli conseguenze.

A la Gargànnà gh’érà su i mundìn.

E l’ultim dì…da…dàl mundarìs j àn fài unà sènnà, j àn tirà su àl risòt e àgh calàvà àl furmàg’.

Annùrà iunnà, curagiùsà, gh’àvà da pasà dàdnàn dàl cimitéri, gh’avn un po’ pagurà, lè l’a dìi:

“Von mì”.

A l’e ‘ndai e, ‘ndàndà,  l’a vust iunnà, là snugiòn, cun’na scufià biàncà’n tèstà, e lè l’a‘ndai là, agh l’a rànca, gh’a dìi:

“To m’àn gnì màttàm pagurà, l’e iunnà di mè la dla Gargànnà”.

Chla là l’a nò parlà.

L’a gnu Vàl to’l so furmag’, po l’a’ndài a cà:

“Ma, ma i no viàtàr ch’i gnu màttàm pagura?”

“Ma, num sùmmà nàncà bugì da chì”.

Annùrà l’a dìi:

“O fio-i! Ma mi dès gh’o ‘l scufiìn. Gh’èrà iunnà là al cimitéri, àn màn mi so no si cà l’è”.

Annùra lè gh’àvà ‘na pagura tutà la noc…

L’a ‘ndài ‘nduà àl pràvost a cunfisàs e ‘gh l’a dìi “Mì’m càpità cùst e cùst” e lu l’a dii:

“O, ma chla là l’e un’àlmà ch’ la favà pinitènsà dal Purgatòri. L’uràri che t’e ‘ndai a piàgàl, t’agh la pòrti, però pìa drérà àl gatìn”

Difàti chla là l’e ‘ndai cul so gatìn l’e ‘ndài cun àl gatin e gh’a mis àl scufiìn àn tèsta.

E’nùrà chla là sa…l’a parlà, l’a diì:

“ Ringhràsià àl to signor che t’àn mustrà che cùl che gh’o faì. As gatin chì che àl l’o stingulà, àvà da stingulàt tì. N’àtà vòtà cui ch’j en drè ch’i fan pinitènsà.  Mì favà la me pinitènsà, ànvèci des àbsò cà chméncia àncùrà da cap, àvà quàsi finì, ànvèci àbsò che àl chméncia àncurà da càp la pinitènsà.  Ricordàt, da lasà stà la gent che àt tùccàn no tì’d noc”

Alla cascina Gargana c’erano le mondine.

L’ultimo giorno della monda hanno fatto una cena, hanno scodellato il risotto e mancava il formaggio.

Bisognava passare davanti al cimitero, avevano paura, e allora una, coraggiosa, ha detto:

“Vado io”.

E’ andata e, andando, ha visto una, in ginocchio, con una cuffia bianca in testa, e lei gliel’ha tolta, ha pensato:

“E’una della Gargana, sono venute a mettermi paura”.

Quella non ha parlato.

E’ venuta a Valle a prendere il suo formaggio, poi è andata a casa:

“Non siete voialtre che siete venute a mettermi paura?”.

“No, noi non ci siamo neanche mosse di qui”.

“Ragazze! Ma io ho qui una cuffietta, C’era una là al cimitero, allora non so chi è”

Per tutta la notte ha avuto una paura…..

E’ andata dal prevosto a confessarsi e gliel’ha detto:

“Oh, ma quella è un’anima del Purgatorio che faceva penitenza. Alla stessa ora che sei andata a prende gliela, gliele riporti, però prendi con te un gattino”.

Infatti è andata col suo gattino e gli ha masso la cuffietta in testa.

E allora quella ha parlato, le ha detto:

“Ringrazia il tuo Signore che ti ha insegnato quel che dovevi fare. Questo gatto l’ho strangolato, quello che ho fatto al gatto dovevo farlo a te: dovevo strangolarti. Un’altra volta lascia stare quelli che stanno facendo penitenza. Io facevo la mia penitenza, invece adesso devo ricominciare da capo, avevo quasi finito, invece devo ricominciare ancora da capo la penitenza. Di notte, ricordati di lasciare stare la gente che non ti tocca”. 

Pin It