Skip to main content

La camicia dell’uomo contento: una storia senza tempo in dialetto

  • Paola Montonati

camicia 1Una piccola storia senza tempo, ma dal significato profondo, piena d’insegnamenti di cui far tesoro.

Al gh’erà un òm che avèva cinque…cinch fiulìn.

Però lu gh’avà gnéntà ca sùà, ma l’èrà sèmper cuntènt dal so stàt. Cioè ànche se non avèvà…ch’al gh’àvà gnéntà, ma lu a l’érà sudista quànd àl gnìvà sìrà ch’al riscaldamènt cun la làggnà e’l bulòn e…e’l mangià pr i so fiulìn.

E lu’l favà ‘l burch, che ‘l la – uràvà la tèrà, no? A..a da sta stagiòn chì, ànnurà, la tèrà às vultàvà no cùlàgìamo pàr l’annàtà dòp.

Li prèsà a gh’èrà un palàzo reàle e gh’èrà ùnà principèssa che per farla..pàr falà guarì gh’andàvà ùnà camicia portàta da’n òm cà l’érà cuntént dàl so stat.  E ‘nùrà lì j àn màndà fò tutà la gent. Girà a destr e girà a sinìstra mà dapàrtut àndùà i’ndàvàn pusè ch’al gh’àvàn la cà bèlà e ch’àl gh’àvan si la camìsà, gh’èr mìà ‘d gènt cuntént.

“O, ma mi sì son cuntént, mà ‘m càlà cul lì e àm càlà cul là”  e’nùrà àl pudìvà no ‘ndà’nnàn.

Annnùrà j àn rìvà’ntà sa càmpàgna e j àn vust cà ghìérà s’òm cun l’arà e…e i bo ch’al la-uràvà.

Lur s’an purtà prèsà e gh’àn dii:

“Buòn uòmo, a sì cuntènt da stà ‘l mònd?”.

L’a dii:

“Son àtàr cuntènt, a gh’o cinch fiulìn, a lavùr, cul me lavùr a von cà la sìrà àgh dòn da màngià, e la sìrà às ritirùmmà mì e la me dònà e i me fiulìn; ànche se sùmà pòvàr ma mì a son cuntént dàl me stàt”.

E’ nùrà gh’àn guardà ‘n facià, j an dii: “Meràcul fummà guarì la principàssà”.

A gh’a dii:

“Lu l’a finì da sta màl, àl…disùmmà nò che l’àbià da gnì smr, però la so cà, i so fiulìn, i saràn rifocillati e mis in ùrdin, Ch’às dàia la so camìsà ch’al gh’a su”.

E lu gh’a dii:

“Am dispiàs”.

A l’a sdài la giàcà cà s’ usàvà’na vòtà in campàgnà, lu gh’àvà su àmmà ùnà màià rattoppata, ma la camicià la gh’èrà nò. Però l’erà cuntent, dàl so stàt che lu’l viìvà gh’àvà ne invidià ne cui mèno nà cui da…lu àl vivìvà bèn nèllà sùà famìglià.

camicia 2C’era un uomo che aveva cinque bambini.

A casa sua non aveva niente, ma era sempre contento del suo stato. Non possedeva niente, ma era soddisfatto quando alla sere aveva da scaldarsi con legna e lolla e aveva da mangiare per i suoi bambini.

Lui faceva il bifolco, arava la terra. A quei tempi, di questa stagione, autunno, si rivoltava già la terra per l’anno dopo.

Lì vicino c’era un palazzo reale e c’era una principessa malata, per farla guarire ci voleva una camicia portata da un uomo contento dal suo stato. E allora hanno mandato a cercarla. Gira a destra e gira a sinistra, dappertutto dove andavano trovavano gente che aveva la casa bella e la camicia, ma nessuno era contento.

“Oh, io si sono contento, ma mi manca questo e quello”.

Sono arrivati in campagna e hanno visto che c’era quest’uomo che arava con l’aratro e i buoi. Si sono avvicinati e gli hanno detto:

“Buon uomo, siete contento di stare al mondo?”.

E lui ha risposto:

“Sono altro che contento, ho cinque bambini, il lavoro, col mio lavoro torno a casa la sera  gli do’ da mangiare, e la sera ci ritiriamo io, mia moglie e i miei bambini; anche se siamo poveri io sono contento del mio stato”.

E allora gli hanno guardato in faccia, hanno detto:

“Forse riusciamo a far guarire la principessa. Lei ha finito di star male, non diciamo che diventerà ricco, però i suoi bambini saranno rifocillati, la sua casa messa in ordine. Ci dia la sua camicia”.

E lui gli ha risposto:

“Mi dispiace”.

Ha aperto la giacca che si usava una volta in campagna, aveva solo una maglia rattoppata, ma la camicia non c’era. Però era contento, viveva bene nella sua famiglia senza invidia. 

Pin It